περιμενα παλι
οπως εκεινη τη νυχτα
που διασταυρωθηκαν τα βλεμματα μας
να απλωθει ο χρονος
μα μετα περασε
οπως ο χειμωνας
και στην αναμονη μου
καμια ελπιδα δεν ζωντανευε
οπως οι νυφαδες που κρυσταλωσαν τα φυλλα
ομως πιστεψα ξανα
γιατι;
τωρα ειναι σα πιο δυνατα
σαν τον ηχο απο τα τριζωνια
τα ζεστα καλοκαιρια
που λησμονησα
μα δεν ξερω καν εσυ τι ονειρευεσαι
για να μπορεσω να δωσω σπορο στη γη
να καρποφορησει
στη μελουσα αγαπη
