καθομασταν στο λεωφορειο μαζι
στην τελευταια σειρα καθισματων
πλαι στο παραθυρο
και συ μου εξηγουσες
πως οι εικονες εναλλασσονται
στην τροχια της ταχυτητας
μενουν μακρια οσα περασαμε πισω
μια κινηση που δεν θα αποφευχθει
στο συγχρονισμο με το χρονο
μια κατασταση δοσμενη σε μια αλλη
που με τη σειρα της
παραχωρει τη θεση που καταλαμβανε χωρο στο χρονικο καδρο
καπως ετσι απο το καλο στο κακο
απο τη δικαιοσυνη στ
ο αδικο
το φως στο σκοταδι
σα τη καθε ζωη που δινεται σε καθε αλλη
και ξανα στην αρχη
χαθηκα σε μια σκεψη
περα απο το παραθυρο
σε μια εικονα που αφησε πισω
και δε θυμαμαι
μα θα ρθει καπου ξανα
σου αποκριθηκα διχως φωνη
και συ χαθηκες στη θ
εα της ηλιοροφης
για σενα δεν υπηρχε αντιλογος
για μενα δεν υπηρχε ελπιδα
μεχρι που φθασαμε στο τερματικο σταθμο
και σε αγκαλιασα
για να ξεκινησουμε
το δρομολογιο απο την νεα αφετηρια
