αποδεσμευση

και καθως ο ηλιος εδυε μπρος του
σκεφτηκε ποσο θα θελε να φυγει μακρια
μακρiα απο τα φορτωμενα λιμανια
μακρια απο τα αστικα μερη
και η ανασα του γινοταν ανεμος
βαρια που σπρωχνει ολα τα ξεραμενα φυλλα απο το χωμα
και η φωνη του πουλια τοσο που εμοιαζε με χρωμα
και ολα καδρο στην καρδια του
θυμιζε μιαν ιστορια που πε ο γερος
που ειχε σταθει κατω απο το δεντρο να ξαποστασει
επιασε βροχη
και βιωσε την απωλεια καθως το νερο χτυπουσε το καπελο του
βιωσε τη βια οταν τα ρουχα δεν τα νιωθε δικα του
ειδε τον ουρανο να ανοιγει και να βγαινει η γη απο μεσα
η θαλασσα οι ανθρωποι τα δεντρα
ολα γιναν ενα για αυτον
και οταν ο ηλιος βγηκε ξανα
εβγαλε το καπελο του
πεταξε τα ρουχα του
και περπατησε σε κεινο το μερος
για τελευταια φορα

χριστοχρονια

σαν μεγαλη γιορτη
ολα ειναι φανταχτερα οπως τους αρμοζει
κατα τον γενικο κανονα
γινανε πια φωτισμενα όλα
τοσα στολιδια
πιστοι στο ραντεβου τους ολοι
στα κεντρα των πολεων
να δινουνε χρηματα για να αγορασουν αγαπη
να ανταλασσουνε δωρα μεταξυ των
μα καποιος δεν εχει πολυτελεια
και ενας αλλος κανεναν να ακουμπησει
κουκιδες σε διαφορετικα σημεια
μα στην ακρη του ουρανου περιμενει ενα αστρο
για τοσα χρονια
ας ενωθουν μαζι του
να φωτιστουνε
ολοι απο τη δυναμη της νυχτας
το φως του χειμωνα
θα σπασει τη μελαγχολια
που ειχε αυτος που στο δρομο δακρυσε
που ειχες και εσυ
και ειχα και εγω παλι
σε καθε μου μνημη για χρονια πολλα
και ολα να ξεκινησουν σαν να ναι αλλιως
στο νεο χρονο

αλτεργος

πολλες φορες αναρωτιεμαι

για αυτα που αφησα πισω

και αλλες φορες με νοιαζει τοσο

τι ειναι αυτο που ειναι μετα

σαν κατι να με διωχνει απο την αρχη και το τελος

για πριν

για μετα απο αυτα

μα ειναι και αλλες φορες

που τοσο πολυ χαρα εχω

οταν συνειδητοποιω

τοση αγαπη που δινει η ζωη