,

απο το παραθυρο απλωνεται

ενας γκριζος μανδυας

στα ποδια του λοφου

που παιδια κυλουσαμε

απο τοτε που ανασες πνιγηκαν

στην εκπνοη του νεου αιωνα

και τοσα δεντρα γινανε αμμος

για την παραλια που υποσχεθηκε

και δεν ειχαμε

και ενω περιμενα να μαι αλλιως

ολα μοιαζουν ιδια παλι